De samenleving verandert. Veranderingen kunnen inwoners gelukkig maken, ze bieden kansen. Maar als we niet opletten, kunnen ze mensen ook beperken, angst aanjagen zelfs. Niet iedereen heeft immers gelijke toegang tot de kansen. Wat als je chronisch ziek bent of oud, in armoede werd geboren of uit een andere cultuur komt? Kortom: niet iedereen voelt zich een volwaardige deelnemer van onze samenleving. Hoe zorgen we dat iedereen er toch bij blijft horen? Hoe doe je dat überhaupt: zorgen voor elkaar? Hoe belangrijk is het om oog te hebben voor elkaar, en voor elkaars kwetsbaarheid en behoeften?

EMMA onderzoekt, schrijft en adviseert over samen-leven. Of het nu gaat om dingen als discriminatie of polarisatie, de verhouding tussen de sociale omgeving van de burger en de systeemwereld van het beleid, of om de inrichting van de professionele zorg. Hebben we eigenlijk allemaal ‘recht’ op zorg? Is het bijzonder dat iedereen, ongeacht inkomen, geopereerd wordt door dezelfde chirurg? En nu we zorg steeds meer zien als wederkerig (ik zorg, jij zorgt), hoe stoppen we dan de zorg over te nemen en helpen we kwetsbare mensen zichzelf te helpen? Voor mensen met een sterk sociaal netwerk is dat een stuk makkelijker dan voor mensen die zich eenzaam voelen. En hoe zorgen we dat er genoeg mantelzorgers zijn, maar dat die niet té veel last op hun schouders krijgen?

Hoe groots een land is, kun je zien aan hoe goed het voor kwetsbare mensen zorgt

EMMA onderzoekt de dilemma’s die in al deze thema’s spelen. Ze onderzoekt bijvoorbeeld de situatie in verpleeghuizen, en hoe het staat met de waardigheid van bewoners. Ze opereert daarbij tussen de praktijk en de verbeelding ervan. Want wat vinden we dat de rol van de overheid moet zijn als het gaat om samen-leven? Van het bedrijfsleven? En van de media? De overheveling van zorgtaken van Den Haag naar gemeenten zorgt voor de nodige uitdagingen. In de media wordt net die ene misstand opgepikt en uitvergroot. Hoe ga je daarmee om?