Ik kwam...

Met een emaillen beker en bord het festivalterrein op. Met het oog op duurzaamheid waren plastic wegwerpartikelen op het terrein taboe. The Living Village gaf hiermee een belangrijk signaal af: verklein je ecologische voetafdruk. Diezelfde toon vond ik ook terug in het uitgebreide programma. Zo kon je op het festival bijvoorbeeld leren hoe je regenwater zuivert of hoe je zelf een Tiny House bouwt van strobalen. Ik was benieuwd, tijd om mij te laten inspireren.

Ik zag…

Overal zonnepanelen en een brandschoon festivalterrein, met veel festivalbezoekers die daar op blote voeten gelukkig gebruik van maakten. Milieubewuste mensen die opnieuw verbinding zochten met de natuur – en dat ook vonden. Hetzij in de vorm van een yoga workshop of een Sjamanistische healing. Of in mijn geval via een kruidenwandeling in het bos waar ik van een kruidengeneeskundige leerde hoe het eten van jong bramenblad je kan helpen tegen darmklachten. Ook schoof ik aan bij de workshop ‘Zelfvoorzienend off grid’ van Niels Gorisse, bouwer van de semi-zelfvoorzienende leer- en rustplek Strohplatz in Duitsland. In een uur tijd vertelde hij de groep o.a. waarom je beter een zonneboiler dan panelen kunt gebruiken om energie op te wekken. Of met welk soort isolatiemateriaal je het beste je huis kunt isoleren. 

Ik nam mee…

Een schatkist vol kennis over de planten die je in het Nederlandse landschap kunt vinden én welke helende werking ze hebben. Toch ging ik ook weg met een onbevredigd gevoel. Het festival bood een uitgebreide kijk in de mogelijkheden die er zijn om te verduurzamen. Maar het leek allemaal net een stapje te ver voor een stedeling zoals ik. Hoe graag ik ook een zonneboiler zou willen gebruiken, in mijn huurhuis gaat dat niet lukken. Ik miste de praktische stap: waar begin je? Ik denk dat deze vraag voor veel mensen geldt. Waar de klimaatuitdaging om grote aanpassingen van ons allemaal vraagt, missen we vaak nog handelingsperspectief. Een interessante vervolgstap zou zijn: hoe vinden we die?