Ik ben net terug van vakantie. Drie weken in twee vakantiehuizen in Zuid-Frankrijk. Op de boerderij. Onze hond mocht ook mee. Als stadse hond in de drukke Randstad was het even wennen op het platteland. Maar al gauw stond ze op het erf bij zonsondergang lekker mee te blaffen met de andere honden uit de omgeving. Goed voor de sociale cohesie, zo las ik in een (wetenschappelijk) boek voor honden.

Helaas lag ze in de laatste week van de vakantie op de operatietafel met een grasaar in haar poot. Een vervelend plantje met weerhaakjes, dat zich in de huid nestelt en een ontsteking veroorzaakt. Gelukkig was het leed gauw verholpen, maar die grasaren hielden we in de gaten. Terug in Nederland zag ik ze ook. Ze tieren welig in Delft, een gemeente die net geen artikel 12Heeft een gemeente over lange tijd grote financiële tekorten op de begroting? Dan kan die gemeente om extra geld uit het gemeentefonds vragen. De gemeente levert haar financiële zelfstandigheid voor een deel in en krijgt een zogenoemde Artikel 12 is geworden als gevolg van een duur spoortraject.

Heeft een gemeente over lange tijd grote financiële tekorten op de begroting? Dan kan die gemeente om extra geld uit het gemeentefonds vragen. De gemeente levert haar financiële zelfstandigheid voor een deel in en krijgt een zogenoemde Artikel 12-status.

Online petitie

Sterker nog, de dienstverlening is een stuk minder geworden. En dat zie je ook aan het groenbeleid. Elke dag lopen we vier keer met de hond zigzaggend door de wijk om grasaren, berenklauw en ander onkruid dat schadelijk is voor dier en mens te omzeilen. Na elke uitlaatbeurt wordt de hond gecontroleerd.

'Neem je burgers serieus.'

Overdreven? Nee. De Delftse dierenartsen hebben de handen vol aan dieren met onkruid. Eén adviseert dierenbezitters de gemeente wettelijk aansprakelijk te stellen. Er is een online petitie om de gemeente aan te sporen het gras te maaien en op Facebook en Twitter wordt steen en been geklaagd. De gemeente reageert ambtelijk technocratisch. Dat de hondenrenvelden (postzegeltjes van 5 x 5 meter) wel worden gemaaid. Dat een meneer die alwéér 200 euro had neergeteld voor een operatie, niet moest zeuren omdat de buurt voldoet aan de kwaliteitsnormen voor groen. Welke kwaliteitsnormen dat zijn? Geen idee.

Wandeling met de wethouder

Mijn partner heeft zich ook laten horen op Facebook. Niet om een klacht in te dienen - die waren er al genoeg met onbevredigende antwoorden - maar om de wethouder uit te nodigen voor een wandeling door de wijk. En te overleggen wat we kunnen doen. Gisteren stond de wethouder bij ons op de stoep. Alleen, zonder ambtenaren.

Volgens mijn partner en de buurvrouw - ik kon er niet bij zijn - had de wethouder een eerlijk verhaal. Geen mistige verhalen over kwaliteitsnormen, maar een bevestiging van wat wij elke dag zien. En dat er wat aan moet gebeuren. Zijn vrouw zat laatst ook onder de bulten als gevolg van een aanvaring met een jeuk veroorzakende plant. Maar hoe?

'Zeg gewoon dat er geen geld is, nodig mensen uit om mee te denken over een oplossing en faciliteer dat.’

De wethouder houdt van burgerparticipatie. Samen met de buurt aan de slag. Goed voor de sociale cohesie. Ik had mijn bedenkingen. Na het werk met de schoffel aan de slag, maar wel 800 euro meer belasting betalen? Niet zonder meer. Dat vonden mijn partner en de buurvrouw ook. Maar Delft is sinds het spoorproject straatarm en de wethouder had hen ervan overtuigd dat er echt geen geld is voor goed groenonderhoud.

Open dialoog

Punt voor de wethouder, die burgers serieus neemt en er niet omheen draait. Er ontstond een open dialoog. De wethouder begreep ook dat er iets tegenover het gezamenlijk buurt-groen-onderhoud moet staan. Burgerparticipatie komt niet van één kant. Het wordt al anders als de gemeente de buurt faciliteert. Bijvoorbeeld met materiaal. Best leuk om op een mooie zomeravond op een maaimachine te zitten. Maar ook met mankracht. Mensen die in het groen werken en het ook niet leuk vinden dat ze zo weinig mogen doen. Als je die nu eens vrijmaakt om te adviseren over hoe je een mooie groene buurt kunt maken? Welke planten, kleuren, mooi zouden passen?

Hovenier in praktijk

Ik vond het al beter klinken. Kan ik eindelijk mijn naam - Hovenier - eens in praktijk brengen met zo’n ‘cursus’. In september organiseert de wethouder buurtbijeenkomsten. Genoeg tijd voor ons om de buurt te polsen, zodat de zaal straks is gevuld met mensen die iets willen doen. Samen met de gemeente.

'Als de wijk vol staat met ziekmakend onkruid, moet je niet zeggen dat het groenonderhoud aan de kwaliteitsnormen voldoet.'