Terwijl de smoothiebar nog moet worden opgebouwd, zitten de eerste mensen al op een bankje te praten. Na de lunch hebben we al meer lachende gezichten op het plein gezien, dan de afgelopen jaren bij elkaar opgeteld. 

Initiatiefnemer van deze dag is Guus Frenay. Hij is sociaalgeograaf met een bovenmatige interesse in placemaking. Dat maakt dat hij niet – zoals ik – op de automatische piloot over een plein naar werk loopt. In plaats daarvan verbaast Guus zich over deze plek. ‘De Wijnhaven ligt midden in de stad, tussen de ministeries en het Stadhuis en heeft zoveel potentie om een gezellig verblijfsplein te worden.’

Tijd om zelf in actie te komen. Hij legde met collega’s en de bloemist om de hoek een geveltuin aan, schoof plantenbakken en stoelen naar buiten en organiseerde een aantal kleinschalige activiteiten. ‘We hebben vandaag laten zien dat je met minimale ingrepen een plek levendiger en menselijker kan maken.’ 

De Wijnhaven voor en tijdens Park(ing) Day

Een verscholen wens van de buurt

‘Het is hier te chill, we willen niet meer weg.’

We spreken vandaag veel mensen die in de buurt wonen of werken. Bijna al die ontmoetingen laten zien dat veel meer mensen willen dat deze plek levendiger wordt ingericht.

Ik zou echt willen dat dit hier elke dag is.

Alex: ‘Ik zou echt willen dat dit hier elke dag is. Om in de pauze naar beneden te kunnen lopen, je gedachten even te verzetten en wat mensen te ontmoeten.’

We ontdekken dat mensen die in de buurt werken jaloers zijn op de picknicktafels die wij voor de deur hebben. Een plek om even buiten te lunchen hebben zij zelf niet. Van de bewonersvereniging horen we dat ze al vele voorstellen hebben gedaan om het plein te vergroenen, maar tot nu toe nog zonder succes. De gemeente geeft aan dat ze niets aan het plein willen doen, zolang het nieuwe cultuurcentrum in de buurt nog niet af is.

Sterk staaltje placemaking

Het is een van de conclusies van deze dag. Een uitgebreid plan voor de omgeving is vaak moeilijk te realiseren. Een klein begin werkt dan beter.

Volgens Guus zijn de drie kernwaarden van placemaking vandaag zichtbaar in de praktijk: ‘De inrichting (“hardware”, in placemaking-jargon) van zo’n plein maakt ontzettend veel uit, en kan echt mensen verbinden. Daarom hebben we het plein nu zo ingericht, met verschillende intieme hoekjes. Daarnaast heb je activiteiten nodig (“software”), zoals de tafelvoetbal. Daar stonden net mensen van de Finse ambassade te tafelvoetballen met mensen die in hetzelfde gebouw werken, maar ze nog nooit hadden ontmoet. En tot slot is het belangrijk dat mensen uit de buurt elkaar weten te vinden en verantwoordelijk gaan voelen voor een plek (de “orgware”).

Ruimte voor ontmoeting

Een mooi voorbeeld van waar dit toe kan leiden komt van voorbijganger Anna Kim. Sinds ze vorig jaar een hersenbloeding kreeg is ze veel bezig met het waarmaken van de dingen die ze het liefst doet. ‘Nu loop ik hier langs, en beland ik precies in een workshop over het waarmaken van je droom, het thema waar ik nu zo mee bezig ben.’

Hopelijk is dit pas het begin. Rondom een flipover wordt aan buurtbewoners en voorbijgangers gevraagd hoe het plein verbeterd kan worden. Bijna iedereen noemt daarbij meer groen en meer ontmoetingsplekken. Voor Guus is het nu zaak om met iedereen die enthousiast en betrokken is geraakt te bespreken wat de volgende stap in dit experiment kan zijn. Meer groen is sinds Park(ing) Day alvast werkelijkheid, want de geveltuin, die blijft zitten waar die zit.